Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας και ως αντιπροσωπευτικό –φοβάμαι δείγμα- θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις σχετικά με την κατηγορία ‘’Μάνα Πανελλαδικών’’. Όσες έχετε παιδιά μικρότερης ηλικίας μην σπεύσετε να κρίνετε, επικρίνετε, κατακρίνετε.
Ο θυμόσοφος λαός άλλωστε έχει αποφανθεί «εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις»
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πριν 2-3 χρόνια το θέαμα των γονέων αυτοκόλλητων στα κάγκελα του λυκείου στην καλύτερη περίπτωση σου προκαλούσε έκπληξη, το πιθανότερο όμως σου έβγαζε μια αποδοκιμασία, ένα σαρκασμό, ένα ‘’εγώ ποτέ!’’
Που θα είσαι φέτος 2-12 Ιουνίου;; Έστω, ότι δεν θα είσαι εύζωνας έξω από το εξεταστικό κέντρο, το δέχομαι. Δεν θα έχεις πάρει άδεια έστω για την πρώτη μέρα; Αν δεν τα καταφέρεις, δεν θα στείλεις υπερήλικους παππούδες, νυσταγμένα μεγαλύτερα αδέλφια, ένα μπατζανάκη βρε αδελφέ, να δουν πως μπήκε και κυρίως πως βγήκε το παιδί; Είσαι σίγουρη ότι δεν θα είσαι στο κοντινότερο καφέ, εστιατόριο, μπαρ, ό,τι βρεθεί τέλος πάντων; Ιδανικά μεσοτοιχία, μήπως και δεν είναι καλή η ηχομόνωση και ακούς μέσα στην αίθουσα. Στη λογική ερώτηση τι να ακούς, δεν χωράει απάντηση.
Οι πανελλαδικές έρχονται, ο ορθολογισμός φεύγει.
Στην απευκταία περίπτωση που το άρτι ενηλικιωθέν σπλάχνο σου, σου απαγορεύσει την πρόσβαση, συνοδεία, εμφάνιση στο εξεταστικό κέντρο, κάνε άσκηση διπλωματίας. Συμφώνησε με προθυμία και χαμόγελο colgate και οργανώσου με τις ομοιοπαθείς μαμάδες πως θα περάσετε το μαρτυρικό τρίωρο της αγωνίας. Αν τυχόν κά